De Kili-klim: het verslag

Dag 1:
Om 9 uur worden we opgehaald in Arusha door een bus vol jonge Tanzanianen die zich voorstellen als onze gids en dragers. We rijden in 2 uur naar de Machame gate op 1815 meter hoogte waar de kok op ons wacht met een lunchbox. We wachten een paar uur tot alle spullen zijn verdeeld over de dragers en de registraties zijn afgehandeld. Elke drager draagt 20 kilo met daarbij wat hij zelf mee wil nemen. Resultaat: zwetende, hijgende, aandoenlijk uitziende jonge jongens in te slechte kleding. Wel wordt er gecontroleerd op bergspullen, dat ze bv een slaapzak mee hebben, en wordt de bagage gedurende de gehele expeditie nauwkeurig regelmatig gewogen, maar er is ook veel sprake van omkoperij en uitbuiting…
De wandeling begint goed en we lopen volgens onze gids te snel. “Pole Pole” (= langzaam in Swahili) is iets wat we veel horen gedurende de gehele reis. We komen eind van de middag aan in het Machame kamp op 3000 meter hoogte. Het wordt snel donker en we krijgen eten in onze tent. Als enige hebben we geen mess tent met tafel en stoelen, omdat dit ons werd aangeraden gezien ons kleine gezelschap (fout!!!). We eten dus op onze knieën… AU na een lange wandeling 🙁 . De wc is een gat in de grond waar we snel aan zullen moeten wennen, het zal nog veel erger worden.

Dag 2:
Ondanks het brakkig slapen in de tent worden we fit wakker, gewekt door Sam met thee en een bak water om ons te wassen. De zon schijnt dus we kunnen buiten de tent ontbijten, heerlijk met gestrekte benen! Dan begint het tweede deel van de expeditie naar het Shira kamp op 3840 meter hoogte. We beginnen de hoogte te voelen, maar de wandeling is prachtig!
We komen boven de boomgrens en ruilen het regenwoud in voor heide, rotsblokken en kleine struiken. Wanneer we aankomen bij het kamp staat de tent al en begint het te regenen. We lunchen in de tent en rusten de rest van de middag uit. Het is veel kouder dan gedacht, maar gelukkig kunnen we in de middag voor de tent, gewikkeld in een deken, genieten van een kopje thee.

Dag 3:
Vandaag staan we vroeger op want het wordt een lange dag wandelen. De berg is bedekt met een wit laagje, het heeft gevroren vannacht en dat hebben we gemerkt ook! Maar wanneer we de erbarmelijke omstandigheden van onze dragers zien (met vieren in een te kleine tent met te weinig warmte) vergeten we al snel onze klachten. We beginnen ons steeds meer te beseffen hoe bizar het eigenlijk is dat er negen jongens moeten lijden omdat twee gekke “muzungi’s” (=blanken in Swahili) een berg op willen lopen. Wel hebben ze hierdoor betaald werk, dat weinig Tanzanianen kunnen zeggen en staan ze in de rij om mee te mogen. Onbegrijpelijk voor ons. De gedachte aan stichting Staal en dat we deze expositie mede doen om geld in te zamelen voor oa kansarme kinderen in derde wereld landen, steunt ons om door te gaan.
Het wordt een mooie zware wandeling, fysiek gaat het perfect, de wandeltraining werpt zijn vruchten af! Maar de hoogte is verschrikkelijk. We bereiken halverwege de dag Lava Tower op 4600 meter waarna we afdalen naar het Barranco kamp op 3900 meter. Het is een zeer mooie dag en we lopen stapje voor stapje “Pole Pole”.
Aangekomen in het kamp trekt er al snel bewolking vanuit het dal naar boven waardoor het gehele kamp in een mist terecht komt. Moeilijk om zo de wc te vinden en vooral de weg terug naar de tent. Daarnaast is er een hoofdpijn ontstaan die in de avond tot een explosie komt. Gelukkig mogen we pijnstillers gebruiken en stelt Nuruely de gids ons gerust dat morgen alles beter zal zijn. Eten is deze avond ook lastig, onze magen lijken het niet eens te zijn met het opgevouwen zitten in de tent.

Dag 4:
Gelukkig krijgt onze gids gelijk en voelen we ons deze dag beter. En maar goed ook want deze dag begint met een klim recht naar boven. We kijken maar niet naar beneden en denken niet aan wat een misstap zal teweeg brengen… Maar de dragers halen ons in met al die kilo’s, dus dan kunnen wij het ook! Boven gekomen wacht een prachtig uitzicht dat de rest van de ochtend blijft veranderen in nog mooiere uitzichten. Deze dag is waarom deze route de populairste is en terecht! In het Karanga kamp op 3900 meter hebben we een extra dag om te acclimatiseren en dat kunnen we wel gebruiken. We voelen ons een stuk beter dan de avond ervoor maar alles begint wel zijn tol te eisen. We mogen de middag in de tent rusten.

Dag 5:
Vandaag lopen we naar het basiskamp: Barafu kamp op 4630 meter. We beginnen goed en voelen ons sterk. We gaan met een slakken tempo naar boven, maar na 3 uur lopen wordt het steeds zwaarder. De hoofdpijn is terug en er komt een misselijkheid op waarbij elke stap een uitwerking op de maag heeft waar ik niet verder over zal uitwijden, gelukkig bleef alles binnen. De tent staat schuin tegen een helling met grote rotsen. We kijken uit op Uhuru peak en de topen van de Mawanzi, het is adembenemend mooi! Letterlijk en figuurlijk. De lucht is te ijl voor deze onderzeeniveaugeaarde mensjes…
Het plan is om om 22 uur op te staan en dan in zeven uur de ijskoude tocht naar Uhuru peak af te leggen. Een uur na de wekker besluiten we dit niet te doen en het basiskamp als onze top te beschouwen. Het was een prachtige expeditie, maar er zijn grenzen en die hebben we bereikt. Ons team vindt het jammer maar Sam zegt dat je moet doen wat je hart zegt en dat doen we!

Dag 6:
Vandaag nemen we in vijf uur lopend naar beneden afscheid van de Kilimanjaro. Het was een ervaring om nooit meer te vergeten. We hebben de berg, Tanzania en vooral onszelf beter leren kennen. Maar bovenal zijn we ook blij dat we met deze expeditie geld hebben kunnen inzamelen voor Stichting Staal! Hoewel niet al onze meters zijn gesponsord, kan dit naderhand natuurlijk nog steeds 🙂

Nu zitten we te genieten van een Kilimanjaro biertje op Zanzibar met de benen omhoog (3500 km afdalen in een dag vonden de benen niet zo leuk… 🙂

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *